In april besliste ik voor’t eerst om te investeren in een workshop huwelijksfotografie in het buitenland. Een grote gok: de deelnameprijs was niet mals, en als ik de namen van de andere deelnemers zag, voelde ik me best heel erg klein. De meesten hadden al tonnen ervaring in zowel binnen als buitenland. Als ik hun foto’s op hun website en socials zat de bewonderen, vroeg ik me echt af hoe ik ooit zulke beelden zou kunnen maken. 

Maar goed, wie niet waagt, niet wint – bijleren zou ik sowieso toch.

Die workshop in Cappadocië was de start van mijn eigen, kleine succesverhaal met overwinningen.

Toen ik na afloop van de workshop weer in België was, liep mijn hoofd over van de ideeën, en de tips en tricks die ik ginder had meegekregen. Er was echt ontzettend veel werk aan de winkel. Twee van de foto’s die ik nam in Turkije, diende ik in voor een internationale wedstrijd.

Zonder verwachtingen. Mijn collega’s in Turkije hadden me gezegd dat ik beter maar eens zou meedoen – zo wist ik ook gelijk waar ik stond met de fotografiebagage die ik nu al op zak had. 

Tijdens zulke wedstrijden beoordeelt een internationale jury je skills op het vlak van lichtinval, visuele impact, nabewerking en compositie.

En toen kreeg ik plots de melding…dat ik voor allebei de foto’s die ik had ingediend, een internationale huwelijksaward had gewonnen.
Ik kon mijn oren en ogen niet geloven.

Ik ben nooit degene geweest die naast haar schoenen zou lopen, en voelde me altijd minder goed dan de anderen. Dat was vroeger op school al zo. Perfectionistisch, niets is ooit goed genoeg. (Laat die stresserende eigenschap dan misschien een meerwaarde zijn voor mijn werk als fotograaf…)

Uren en uren studeerde ik, niet om de beste van de klas te willen zijn – maar om voor mezelf voldoening te hebben.

Uiteraard smaakten die eerste twee prijzen als huwelijksfotograaf naar meer, en ik nam elke maand deel aan dezelfde wedstrijd. ’t Was misschien een klein gelukje geweest, dat ik er twee op mijn naam had mogen schrijven? 

Maar… ondertussen mocht ik in 2022 in totaal negen Wedisson-awards op mijn naam zetten, sinds mijn eerste deelname in juni van 2022. 

En ik ben daar ongelofelijk trots op. Voor die awards heb ik hard gewerkt. Heel veel in mezelf en in mijn zaak geïnvesteerd, nachten slaap voor gelaten en af en toe vloeide er al eens een traantje van de stress. 

Hoewel ik nooit dacht dat me dit zou lukken, is dat toch een eerste kleine overwinning.